Medycyna starorzymska

W starożytnym Rzymie zdrowie miało bardzo ważne znaczenie. Przede wszystkim trzeba było je zachować, żeby móc brać udział w walkach. Istotna była także sprawność fizyczna. Rzymianie stosowali wiele zasad profilaktyki zdrowotnej. Przede wszystkim dość powszechnym zjawiskiem było korzystanie z łaźni.

Często organizowano również zawody sportowe. Ponadto dla rannych wojowników i żołnierzy budowano szpitale. Wyodrębniono również kilka grup lekarzy: do jednych trafiali chorzy ze schorzeniami ogólnymi, drudzy zajmowali się chirurgią. W każdym gospodarstwie domowym leczeniem zajmował się ojciec rodziny. Za najważniejsze domowe leki uważano kapustę i czerwone wino.

Stosowano je w leczeniu różnorodnych dolegliwości. W starożytnym Rzymie uważano, że w celu skutecznego leczenia chorób koniecznie należało poznać anatomię człowieka. Dotychczas sekcji zwłok praktycznie nigdzie indziej nie przeprowadzano. Powodem były m.in.

względy higieniczne lub religijne. W Rzymie zaczęto praktykować wiwisekcję. Obowiązkowo pacjentami byli wówczas przestępcy. Dzięki temu stopniowo zaczęto poznawać ludzki organizm. Już wówczas po raz pierwszy opisano układ nerwowy.

Badano również układ krwionośny. Zwrócono uwagę m.in. na rolę tętna w zachowaniu zdrowia. Dużym zainteresowaniem cieszył się również proces trawienia i oddychania.

Ważne znaczenie w rozwoju medycyny miał Galen. Jego sekcje zwierząt stały się podstawą nauki anatomii. Odkryciami Galena posługiwano się jeszcze przez kilkanaście stuleci później.