W starożytnej Grecji istniały osobne przepisy regulujące niemal każdy aspekt życia ludzkiego. Wówczas życie ówczesnych mieszkańców skupiało się w dwóch największych ośrodkach cywilizacyjnych – w Sparcie i w Atenach. W Sparcie panowały bardzo rygorystyczne warunki na temat zdrowia. Już od pierwszego momentu narodzin, każde dziecko było poddane dokładnym oględzinom.
Jeśli starszyzna uznała, że niemowlę będzie chorowite, zrzucano je z wysokiej góry. Jednakże Spartanie mieli pewne dokonania w zakresie chirurgii i stosowaniu opatrunków. Z pomocy doraźnej nie korzystali jednak ciężko ranni, którzy woleli zginąć w walce. Jednocześnie w starożytnej Grecji wykształciło się wiele nurtów filozoficznych.
Niemal każdy z nich zawierał pewne wzmianki na temat zdrowia. Wówczas również rolę lekarza przypisywano niejako filozofom. Uznawano także odpowiedzialność człowieka za zachowanie zdrowia. Jednym z najbardziej znanych filozofów, którego poglądy najbardziej dotyczyły medycyny był Arystoteles.
Jego koncepcje sprawiły, że wyodrębniono teorię samorództwa. Zgodnie z jej głoszeniami wierzono, że wszelkie drobnoustroje biorą się z brudu. Z kolei robaki rodzą się w organizmie człowieka. Hipokratesowi natomiast zawdzięczamy teorię humoralną, zgodnie z którą podstawą funkcjonowania całego organizmu były 4 płyny.
Jednocześnie sporządził on zbiór norm lekarskich, które dały podstawę etyce w medycynie. Hipokrates praktykował sporządzanie historii chorego oraz indywidualne podejście do każdego pacjenta.