Jak leczono depresję i choroby psychiczne?

Ludzkość od dawna zapadała na różnego rodzaju choroby psychiczne. Przez długi czas nie było na nie żadnego lekarstwa. Zmieniło się to w latach 30. XX wieku. Wówczas dość powszechny był pewien zabieg, który zdaniem ówczesnych lekarzy był bardzo skuteczny w leczeniu tego typu chorób. Zabieg ten nazywany był lobotomią. Jego twórca Egas Moniz otrzymał nawet nagrodę Nobla za swoje dokonania. Jednakże lobotomia miała więcej wad niż zalet.

Przede wszystkim zabieg ten charakteryzował się wysoką śmiertelnością u chorych. Lobotomia polegała na przecięciu pewnych połączeń, które znajdowały się między płatami czołowymi mózgu a wzgórzem. U tych pacjentów, którzy przeżywali zabieg obserwowano tendencje do zmniejszenia nasilenia objawów chorobowych. Z czasem lobotomię zaczęto udoskonalać. Przyczynił się do tego Freeman, który opracował lobotomię czołową. Wówczas specjalny szpikulec wbijany był w oczodół, dzięki czemu można było efektywniej przeciąć wspomniane połączenia. Zabieg ten wykonywany był w warunkach ambulatoryjnych. Pacjenci po zabiegu stali się bardziej wyciszeni, wręcz apatyczni.

U wielu zaobserwowano brak jakichkolwiek emocji. Następstwem lobotomii często była padaczka pooperacyjna. Niektórzy dodatkowo cierpieli na deteriorację osobowości. Lobotomia zalicza się obecnie do jednych z najbardziej wstydliwych odkryć medycyny. Z czasem coraz mniej praktykowano ten zabieg. Powodem było wprowadzenie skutecznych leków psychotropowych. Ich skuteczność była bardzo wysoka. Ponadto nie powodowały takich skutków ubocznych, co lobotomia.